Ruchomy czas pracy

Ruchomy rozkład czasu pracy został wprowadzony do polskiego Kodeksu pracy ustawą nowelizującą z dnia 12 lipca 2013 r. 
Artykuł 140[1] k.p., który zastosowano rzeczoną nowelizacją, wprowadza dwie formuły elastycznego czasu pracy. W myśl § 1 „rozkład czasu pracy może przewidywać różne godziny rozpoczynania pracy w dniach, które zgodnie z tym rozkładem są dla pracowników dniami pracy”. Z kolei § 2 tanowi, że „rozkład czasu pracy może przewidywać przedział czasu, w którym pracownik decyduje o godzinie rozpoczęcia pracy w dniu, który zgodnie z tym rozkładem jest dla pracownika dniem pracy”. 
Różnica między tymi formami ruchomego rozkładu czasu pracy dotyczy podmiotu, który korzysta z elastyczności.

1. W pierwszym przypadku jest to forma ruchomego rozkładu czasu pracy, która jest adresowana do pracodawcy. W myśl tego przepisu pracodawca może wprowadzić ruchomy rozkład czasu pracy, w którym harmonogramy pracowników będą przewidywały różne godziny rozpoczynania pracy w kolejnych dniach. W takiej formule to pracodawca zatem nadal decyduje o konkretnej godzinie rozpoczynania pracy, a poprzez art. 140[1] § 1 k.p. dostaje możliwość ustalania różnych godzin rozpoczęcia w następujących po sobie dniach (o tym, dlaczego bez elastycznego czasu pracy taka możliwość jest ograniczona, w dalszej części artykułu). Oznacza to, że w tej postaci pracodawca może ustalać pracownikom grafiki pracy, które w danym tygodniu przewidują wcześniejsze godziny rozpoczynania. Przykładowo w poniedziałek harmonogram p...