Między stanowczością a współczuciem. Jak skutecznie wspierać pracowników doświadczających wypalenia zawodowego w organizacji?

WYPALENIE, KTÓRE ZMUSZA DO REWIZJI ŚRODOWISKA I STYLU PRACY

Klasyfikacja ICD-11 nie klasyfikuje wypalenia zawodowego jako choroby zawodowej jako takiej (co ma pewne praktyczne uzasadnienie, o czym dalej). Definiuje je jako syndrom (zespół objawów i zjawisk), których podłożem jest przewlekle działający stres zawodowy, z którym danej osobie nie udało się sobie skutecznie poradzić. Na wypalenie zawodowe składają się komponenty psychologiczne i somatyczne, a każda osoba wypalona zawodowo może mieć – poza często obserwowanymi – także indywidualne symptomy i problemy, wynikające z predyspozycji jej organizmu.
Osobą wypaloną zawodowo może być zarówno ktoś, kto obserwuje ogólny spadek kondycji psychofizycznej, rzutujący na efektywność zawodową, jak i osoba, która obok objawów psychologicznych (spadku nastroju i poczucia własnej wartości, obserwowania silnych negatywnych emocji w odniesieniu do pracy, postawy cynizmu i obojętności wobec współpracowników i klientów) równolegle doświadcza np. choroby kardiologicznej lub zaburzeń funkcjonowania układu odpornościowego. Oznacza to, że zarówno diagnostyka, jak i leczenie problemów powiązanych z wypaleniem zawodowym, jest procesem angażującym specjalistów wielu obszarów medycyny i psychologów. W praktyce przyniesie to także biznesowe i wizerunkowe wyzwania, wobec których w przyszłości staną organizacje.
Samo pojęcie „stresu zawodowego” jako czynnika różnicującego może rodzić konieczność udzielenia w niedalekiej przyszłości odpowiedzi na pytanie o zasadność podejmowanych na rzecz profilaktyki wypalenia zawodowego działań. Realnej rewizji poddane zostaną skuteczność strategii well...